به گزارش روابط عمومی فدراسیون وزنه برداری،  فدراسیون جهانی IWF در گزارشی به دستاوردها و افتخارات مرحوم محمود نامجو یکی از برترین های تاریخ ورزش ایران پرداخت.

در این گزارش آمده است:

محمود نامجو یکی از بهترین وزنه برداران آن دهه

بعد از جنگ جهانی دوم و بیشترین سال های دهه ۱۹۵۰ ایران یکی از بهترین وزنه برداران تاریخش را داشت.

او در سال ۱۹۱۸ در رشت (سواحل دریای خزر) به دنیا آمد، او در سال ۱۹۳۷ به تهران مهاجرت و به عنوان یک نجار کارش را شروع کرد. با وجود وزن کم (در دسته ۵۶ کیلوگرم رقابت می کرد)، او قدرتمند بود و در باشگاه نزدیک به محل کارش وزنه برداری را انجام می داد. به موازات آن، او بدنسازی هم انجام می داد اما نتایجش در وزنه برداری بود که او را به یک ستاره در کشورش تبدیل کرد.

در بازی های ۱۹۴۸ لندن،او برای اولین در المپیک شرکت کرد و با ۸۲.۵، ۸۲.۵، ۱۲۲.۵ و ۲۸۷.۵ رقابتش را به پایان رساند. در دو دوره بعدی، هلسینکی ۱۹۵۲ و ملبورن ۱۹۵۶ او عملکرد بهتری داشت: در فنلاند او دوم شد (۹۰- ۹۵- ۱۲۲.۵- ۳۰۷.۵) در حالی که او در استرالیا برنز گرفت. ۱۰۰- ۱۰۲.۵- ۱۳۰- ۱۳۲.۵.

در قهرمانی جهان او دستاوردهای خیره کننده تری داشت: ۳ مدال طلا در ۱۹۴۹، ۱۹۵۰ و ۱۹۵۱، یک مدال نقره در ۱۹۵۴ و ۲ برنز در ۱۹۵۵ و ۱۹۵۷ (آخرین مدال مدال در خانه در پایتخت ایران جایی که او بهترین رکورد مجموع خود در مسابقات جهانی را با ۹۷.۵، ۹۷.۵، ۱۲۵ و ۳۲۰ به نمایش گذاشت)

با دو حضور روی سکوی بازی های آسیایی- اولی در ۱۹۵۱ و دومین بار در ۱۹۵۸- نامجو در ثبت رکورهای جهانی نیز کاملا موفق بود. او در طول دوران حرفه ای خود ۱۱ رکورد جهانی را بهبود بخشید شامل ۳ رکورد یک ضرب، ۵ رکورد دو ضرب و ۳ رکورد مجموع ( با سه حرکت)

با مدال طلایش در ۱۹۴۹ او اولین ایرانی قهرمان جهان در وزنه برداری شد (در سطح المپیک این افتخار در ۱۹۶۸نصیب محمد نصیری شد) و روندی سنتی را برای دستاوردهای بزرگ کشور در وزنه برداری شروع کرد.

در سال ۱۹۶۰ او تلاش کرد به المپیک رم راه یابد اما موفق به حضور در چهارمین المپیکش نشد.

نامجو در سال ۱۹۸۹ در سن ۷۰ سالگی در گذشت.